دیشب...

دختری هستم شاد و با نشاط، دیر زمانی ست که نقابی سپید با لبخندی شیرین بر چهره دارم. دیشب نقابم افتاد. برش نداشتم، از آن خسته و بیزار بودم... خواستم نابود شوم اما بزدلی ناکامم کرد... خوابم برد. صبح بیدار شدم. نقاب روی زمین افتاده بود. دوباره آن را بر چهره زدم، نقاب سپید را... به آینه نگاه کردم. نقابم شکسته بود، لبخند شیرینم خرد شده بود. شاید یک روز نقابم را عوض کنم. این بار نقابی طلایی خواهم خرید با لبخندی زیباتر. اما... متاسفم که چهره ام را بدون نقاب دیدی. زیبا نبود، نه... اما به همان اندازه ی زشتی اش واقعی بود.

می دانی؟ جاودان ترین عشق زندگی ام لبخندم را دزدید، او را نمی بخشم...