روزها میگذرند و من تسلیم میشوم. همه چیزم را از دست می دهم و تنها به موسیقی پناه میبرم. فریادهای خاموش من از درون هدفون به سرم میکوبند. این روزها انتظار میکشم. جای دوری از اینجا رویایی وجود دارد که فراموش نشده است.

دستانم روی پیانوی خیالی کشیده میشود و قطعه ای را مینوازد. کلیدها به من آرامش دهید. اما به جای آرامش، خستگی من به کلیدها سرایت میکند، آن ها خاموش میشوند و من خاموش تر از صدای کلیدها بیش تر و بیش تر در خود فرو میروم. اما موسیقی ادامه دارد... رفیق فریادکش من... تنها اوست که میماند...