کشف باطن یک اوباش/ یکی از نمایش های برنارد شاو

مردی اسبی دزدید و از شهر گریخت. در راه به زن روسپی آشنایی برخورد کرد. زن به او پیشنهاد کرد که او را هم با خود ببرد اما مرد به او دشنام داد و رفت. کمی بعد به زن دیگری رسید. زن از او خواست اسبش را به او قرض دهد تا کودک بیمار خود را به پزشکی برساند. مرد ابتدا قبول نکرد اما وقتی کودک را دید دلش سوخت و اسب را به او داد. پس از رفتن زن ماموران پلیس رسیدند و مرد را دستگیر کردند.

در شهر زن روسپی به دلیل کینه ای که از مرد به دل گرفته بود، حاضر شد بر ضد او شهادت بدهد. از طرف دیگر ماموران پلیس زن را با اسب گرفتند و گفتند این همان زنی است که اسب را دزدیده. زن به قاضی گفت این اسب را از مردی گرفته تا فرزند بیمارش را به شهر ببرد اما فرزندش در راه مرد. مرد را به او نشان دادند و گفتند آیا این همان مرد بود؟. زن به دروغ گفت « نه آن مرد بسیار بدی بود». زن روسپی که دلش به خاطر کار مرد نرم شده بود حاضر به شهادت نشد. قاضی که به کنه قضایا پی برده بود مرد و زن را بیگناه اعلام کرد.

پس از محاکمه مرد به اطرافیانش گفت: 

 «اگر این کارها از خداست، حکمت آن ها چیست؟ اگر مرا برای این که دلم برای بچه ای سوخت و شفقت کردم از مرگ نجات داد پس چرا آن بچه را میراند؟ اگر بچه را میخواست بمیراند چه لازم بود این همه دستک و دنبک راه بیندازد و چه لازم بودکه مرا با آن اسب به سروقت مادر او بکشاند و آن زن را بیهوده امیدوار کند؟ و اگر میخواست که بچه را شفا دهد، چرا دو سه ساعت به آن زن مهلت نداد که به شهر برسد و به طبیب مراجعه کند؟. پس حقیقت مطلب این است که یا همه ی ما را دست انداخته و مثل گربه ای که با موش بازی کند با ما رفتار می کند و یا این که خودش هم نمی داند چه می کند. به هر حال من از این کارها سر در نمی آورم. همین قدر می دانم که تمامش بازی و دوز و کلک است. من بازی می کردم، آن زن بدکار بازی می کرد، آن قاضی بازی می کرد، اما بالاتر از همه و بزرگتر از همه ی بازی ها، بازی خدا بود...»